مقدمه:

توسعه پایدار عبارت است از توسعه ای که نیازهای نسل کنونی جهان را تامین کند بدون اینکه توانایی نسل آتی را در برآوردن نیازهای خود به مخاطره افکند. توسعه پایا دارای سه

بعد اصلی رشد اقتصادی عدالت اجتماعی و حفاظت محیط زیست می باشد که توجه به آنها از منابع آبی به رشد اقتصادی یعنی اقتصاد سبز همراه با پایداری و حفظ محیط

زیست و عدالت اجتماعی می گردد.

از دیدگاه توسعه پایدار تضادی بین رشد اقتصادی و حفظ و بهبود وضعیت محیط زیست وجود ندارد، در واقع تحقق اهداف توسعه پایدار با نهادینه نمودن نگاه خردمندانه و پایدار

به فعالیت ها در ابعاد مختلف اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و سیاسی از جمله توجه به پایداری برنامه ریزی در بخش محیط زیست در پرتو مصرف بهینه منابع و حفاظت محیط

زیست واقعیت می یابد. از اینرو ایجاد بسترهای مناسب جهت ارتقاء بهره وری، کیفیت، رقابت پذیری، خلاقیت و نوآوری در مصرف بهینه مواد و بهره مندی از محیط زیست

مطلوب در کنار شاخص های رشد اقتصادی و اجتماعی می تواند از طریق استقرار نظام مدیریت سبز در سطح کشور و در نهایت پیاده سازی و اجرای دولت سبز امکان پذیر گردد.

دستیابی به اهداف توسعه پایدار و توسعه اقتصادی لزوم دقت در مصرف منابع طبیعی کشور را مورد تاکید قرار می دهد. مدیریت سبز یک سبک تازه در مدیریت کسب و کار

نیست، در واقع مدیریت سبز نوعی بازنگری فکری در کار نهادها و سازمان های گوناگون با احترام به محیط زیست است. مدیریت محیط زیست مجموعه از مدیریت فرایندهای

مختلف شامل برنامه ریزی محیط زیست حفاظت از منابع محیط زیست ارزیابی وضعیت محیط زیست و قانونگذاری و اداره محیط زیست است که منجر به کاهش آلودگی و حفظ

محیط زیست برای نسلهای آینده شود. در واقع مدیریت سبز مجموعه ای از مطالعات و اقدامات جامع و هدفمند و مستمری است که در سطوح مختلف دستگاه های دولتی و

غیردولتی صورت می گیرد تا وضعیت موجود سازمان را در جهت نیل به مدیریت سبز ارتقاء و تداوم بخشد و منجر به اصلاح الگوی مصرف آب و انرژی و منابع و کاهش تولید

پسماند و ضایعات دفعی در سازمان شود.